Synopis 'Camping Mckinley'

                  Camping Denali
Een film van Dennis Nap en Meindert Koelink


Een documentaire over mensen, hun dromen, hun glorie en hun falen.


Het basiskamp van Denali (Voorheen Mount-McKinley in Alaska) gelegen op de gletsjer Kahiltna wordt met haar 2194 meter hoge ligging ook wel de hoogste camping van de wereld genoemd. Misschien is het dat niet, maar door de grote diversiteit aan amateur-klimmers die deze berg willen beklimmen, wordt toch gesproken van de hoogste camping. Wij willen over deze 'camping' een documentaire gaan maken. Wie zijn deze mensen, en wat is hun drijfveer om deze tocht te ondergaan?

Een groot aantal van hun, zien het bereiken van de top van Denali als het hoogtepunt van hun leven. Een leven dat op menselijk en carrière gebied niet geslaagd is. Om enigszins het gevoel te krijgen om toch iets bereikt te hebben, willen deze mensen (vooral Amerikanen, omdat het de hoogste punt van Noord-Amerika is) de top van deze berg bereiken. Een symbolische top die hun leven dat beetje waardigheid en zin geeft. Het blijft voor deze klimmers een riskante onderneming, want een makkelijk te beklimmen berg is het zeker niet, en ieder jaar zijn er dan ook weer doden te betreuren. Zou het feit dat je het leven tart, en iets erg riskant doet ook een motivatie kunnen zijn om deze berg op te willen?

Het plan is om op de plaats van het basiskamp zelf, te onderzoeken en ontdekken wat de motivatie en achtergrond is van deze mensen. Hoe voelen ze zich als ze het gehaald hebben of hoe voelen ze zich als ze gefaald hebben in het bereiken van de top van Denali. We willen ze dan ook spreken voor en na dat ze de klim gewaagd hebben.

Het niet halen van hun eigen ambities in hun leven, en het hebben van tegenslagen om hun dromen waar te maken is voor veel klimmers een motivatie om deze tocht naar de top te maken. Parallel aan dit liggen mijn eigen tegenslagen en mislukte ambities in mijn leven. En voor mij is het maken van deze film een droom die ik waarheid wil laten worden. Deze film is voor mij een soort piek. De tegenslagen in mijn eigen leven komen voornamelijk voort uit mijn ziekte. Nu 6 jaar geleden werd ik gediagnostiseerd met depressie en angststoornissen.

Ik ben net zoals de klimmers op zoek naar een nieuw geluksgevoel, voor hun is dat de ultieme ervaring om boven op de top te staan. Maar wat is dat geluksgevoel, een vraag aan hun gaat zeker zijn of zij een definitie voor geluk kunnen geven en wat dat voor hun betekent. We willen eerst weten wat hun achtergronden zijn, en zo erachter te komen wat hun motivatie om daar te zijn nu precies is.

Aan de ene kant gaat de film dus over de verhalen van de klimmers, met welke filosofie staan ze in het leven, wat is hun motivatie, wat hopen ze te bereiken, met welk gevoel denken ze terug te keren, hoe voelen ze zich als de top wel of niet bereikt hebben en hoe belangrijk is het succes voor hun. Aan de andere kant zal er dialoog zijn tussen de makers van deze documentaire. Dit zijn Meindert Koelink en ik (Dennis Nap). Het zal dan voornamelijk gaan over mijn ziekte, hoe ik die de afgelopen jaren heb doorstaan en hoe belangrijk onze vriendschap voor mij is geweest. Hier zal ook een conflict in ontstaan. De enige reden dat Meindert meegaat is om mij te helpen mijn droom te verwezenlijken. Hij zal er dus met tegenzin in die extreme omstandigheden verblijven. Je hebt mijn wens om daar te zijn, en zijn wens om daar weer snel weg te zijn. Wat ook het geval is, is dat ik vol bewondering ben voor die klimmers, en dat hij ze knettergek vindt.

Een scene zou zijn, dat wij in een tentje zitten. De camera op ons gericht, en buiten gaat het als een wilde tekeer door een zware storm. En die storm gaat er zeker zijn, het kan enorm spoken op de berg. Het tentdoek klappert hard door de felle wind. Meindert baalt enorm, dat hij toch heeft toegegeven om met mij mee te komen naar Denali. Je hoort hem vloeken; 'wat doe ik hier, op deze godvergeten plek met een psycho, en dat voor bijna twee maanden!' Het gesprek zal dan verder gaan, over het waarom we daar zijn, de waarde van onze vriendschap, mijn ziekte en hoe hij mij heeft geholpen. Dit zal zowel een komisch effect hebben, als ontroerend. Dat zijn de verhalen van mijn leven.

De top van Denali is en zal voor de één een droom blijken te zijn en voor de ander een nachtmerrie. Dat geldt voor zij die de top van de berg willen beklimmen, en wat zij op hun pad gaan tegenkomen. En dat geldt voor ons. Voor mij is het een droom en voor Meindert waarschijnlijk meer een nachtmerrie. Maar dat is het mooie van onze vriendschap, en hoe wij samen in het leven staan. Het heeft altijd zijn grote ups en downs gehad. Dit is Denali!

motivatie voor het maken van de film

Motivatie

Mijn eigen motivatie bestaat eruit dat ik al van kinds af aan een fascinatie voor avonturiers heb. Dit begon toen ik op jonge leeftijd een Noorse film zag: Ingeniør Andrees luftferd. Het gaat over één van de eerste ballonvaart pogingen naar de Noordpool, die faliekant misloopt met de dood van alle opvarende tot gevolg. Ik heb er jaren nachtmerries van gehad. De gestrande ballonvaarders komen vast te zitten op het poolijs voor bijna twee jaar en één voor één komen ze op tragische wijze om. In mijn nachtmerries bevond ik mij dus zelf in zo'n situatie. En sindsdien heb ik altijd een onderneming willen wagen om ergens een tijdje in extreme omstandigheden te overleven. Een andere motivatie voor mij is dat ik altijd een bewondering heb gehad voor klimmers. Hun passie, bevlogenheid en doorzettingsvermogen heeft mij ook geholpen als voorbeeld bij het overwinnen van mijn ziekte.

Dan nog dit, het idee voor de film heb ik gekregen toen ik het boek las van Jon Krakauer; 'Dromen van de Eiger'. In het boek zit een korte passage over zijn beklimming van Denali. Hij beschrijft hier ook de taferelen die je tegenkomt op deze berg. Groepen klimmers die hun expeditie namen geven als 'The Walking Heads', 'Fat Rod', 'Dick Danger and the Throbbing Members'. Ook vind je er elk jaar wel een pasgetrouwd stel die de beklimming van Denali als een ultieme bezegeling van hun huwelijk zien. Op Denali zijn dus altijd een variëteit aan mensen te vinden die op zoek zijn, en dat is wat deze berg, en het basiskamp op de gletsjer Kahiltna zo interessant maakt.

Deze film is interessant om te bekijken, omdat voor iedereen geldt dat op een dag je hersenen er opeens mee op kunnen houden, met normaal te functioneren. Mij is dit overkomen, en ik wil laten zien dat er altijd mogelijkheden liggen, via therapie of door medicatie. Beide dingen heb ik doorlopen. Ik stel dan ook vragen die voor iedereen relevant kunnen zijn, deze vragen worden aan mijzelf gesteld, als mede aan de klimmers. Vragen en antwoorden die mensen ook iets over hun eigen leven kunnen vertellen. Hoe ze hierin staan, en hoe ze hun leven bewust of onbewust leiden. En dat het elk moment kan veranderen en zelfs ophouden. Dit is een beetje doemdenken, maar je kunt als individu ten alle tijden ermee ophouden, niet perse sterven (ook dat), maar ook psychisch kan het plotseling gedaan zijn. En verder doemdenkend, het kan ook met de mensheid als geheel over niet al te lange tijd gedaan zijn, we zijn goed op weg om dat te bewerkstelligen. Ook hierover zullen we de klimmers vragen stellen, wat zien zij bijvoorbeeld over de klimaatsverandering en de mensheid in het algemeen. Meestal zijn klimmers behoorlijk geëngageerde mensen die hier hun eigen ideeën over hebben. Soms ook niet.

Het idee voor deze film stamt uit mijn studietijd, nu 12 jaar geleden. Toen las ik dat boek van Jon Krakauer. Nu kort geleden las ik het boek opnieuw, en kwam ook dit idee weer terug. En bedacht ik mij dat het verhaal van die klimmers past bij mijn eigen verhaal. Zodoende heeft dit ook een plek gevonden in de film.

Ik heb een grote affiniteit met klimmers, ze fascineren mij. Ik heb er misschien ook al honderd boeken over gelezen. Allemaal heroïsche verhalen, maar in geen enkele wordt het mij duidelijk waarom mensen dit doen. Behalve de standaard dingen als, het verleggen van je grenzen en het avontuur zoeken. Maar het idee van het ontdekken van nieuwe gebieden, van het ontginnen van witte plekken op de kaart, het zijn op plekken waar nog nooit iemand geweest is, zoals in de 19de eeuw het geval was, is er niet meer. Zijn er dan andere redenen om dit te doen, behalve ook maar weer één of andere record te vestigen (wie gaat er als eerste op blote voeten Mount Everest beklimmen). Maar bij de klimmers van Denali zit er volgens mij een diepere betekenis achter hun poging. Dit staat ook verder beschreven in de synopsis.

Het gaat ook over onze vriendschap, tussen Meindert Koelink en mij (Dennis Nap) en wat die heeft doorstaan door mijn ziekte. Hoe gaat die vriendschap stand houden op de berg. Onze gesprekken die wij zullen opnemen, zullen zeker een spanning met zich meedragen doordat ze in zulke extreme omstandigheden plaatsvinden, dit kan een extra dimensie geven doordat we op de berg ook aan elkaar overgeleverd zijn en door onze verschillende insteken om daar te zijn.

Muziek

Ik was aan het denken om de volgende muziek-stukken te gebruiken bij de film:

Voor de stukken met klassiek:

Bach - Matthäus passion - Wir setzen uns mit tränen nieder
Bach - Suite No.3 in D Major - Air
Samuel Barber - Adagio for Strings
Georges Delerue - Theme de Camille
Devotchka - Soundtrack Little Miss Sunshine - The Winner Is

Voor de andere stukken, wil ik meer Amerikaanse Indie muziek voor gebruiken zoals van:

The Dereks Trucks Band
Crooked Still
Po'girl
Gillian Welch
Gov't Mule
Wovenhand
Jimmy White
e.d.

In mijn nopjes en tegenzin

We hebben het vandaag over de documentaire gehad. Voor mij zou het een droom zijn die waarheid wordt, maar Meindert heeft toch een beetje tegenzin, vooral naar de omstandigheden waarin we zullen moeten leven. Deze tegengesteldheid tussen ons gaat ook een terugkomend thema zijn in de film. Ik in mijn nopjes (zoals de laatste tijd wel meer gebeurd) en Meindert met tegenzin, mooi.

Wat we ook hebben bedacht is om de mensen wel met sympathie te benaderen en gesprekken met diepgang met hun te voeren. We willen ze niet heel kritisch en beoordelend benaderen. Maar eerder met een soort mededogen, en in de hoop dat ze hun droom kunnen verwezenlijken. Wat die droom ook mag zijn.

De gesprekken zouden het mooist zijn als je de mensen leert kennen en met welke filosofie ze in het leven staan. Misschien is dit nog wel belangrijker dan de vraag waarom ze de berg willen beklimmen. Hoewel dat wel de rode draad zal zijn, en steeds letterlijk en figuurlijk de berg op de achtergrond zal staan.

Wat ook nog een gepuzzel gaat zijn is hoe we de klimmers gaan benaderen, ik dacht eerst om iemand mee te nemen die vooronderzoek doet bij de klimmers en ons de meest interessante gevallen aangeeft. Maar ik denk toch dat onze eigen persoonlijke benadering een groter effect zal hebben. Je zal dan wel meer mensen moeten interviewen, maar je zal dan ook bij mensen waarvan je het niet bij verwacht misschien de interessantste verhalen krijgen.

De documentaire moet dus ook over Meindert en mij gaan. En één aspect daarvan heeft met mijn verleden als psychisch patiënt te maken, maar ik ben er nog niet klaar voor om daar meer over te vertellen. Het enige wat ik wel kan vertellen, is dat het lezen van boeken over mensen die klimmen mij iets meer inzicht heeft gegeven over doorzetten, en mij dat ietsje meer doorzettingsvermogen gegeven (wat ook is, is dat zonder mijn vriendschap met Meindert ik ook niet zou weten wat er zou zijn gebeurd). Later meer...

ik ga vanaf nu ook opschrijven welke documentaires ik gezien heb;
van de week; encounters at the end of the world
gisteren; life of a masterpiece, Jan van Eyk's 'De aankondiging van de engel Gabriël aan Maria'
ook gisteren; wintergasten met Rory Stewart
vandaag; documentaire van Rudi Fuchs over gesprekken met kunstenaars over Mondriaan

Oorsprong van het idee, en een persoonlijke insteek

Gisteren de film die de basis vormt van deze documentaire gedownload (althans één van de basissen vormt). Het is een Noorse film; Ingeniør Andrees luftferd. Het gaat over één van de eerste ballonvaart pogingen naar de Noordpool, die faliekant misloopt met de dood van alle opvarende tot gevolg. Ik zag deze film toen ik 11 jaar oud was, en heb er jaren nachtmerries van gehad. De gestrande ballonvaarders komen vast te zitten op het poolijs voor bijna twee jaar en één voor één leggen ze het erbij neer. In mijn nachtmerries bevond ik mij dus zelf in zo'n situatie. En sindsdien heb ik altijd een onderneming willen wagen om ergens een tijdje in extreme omstandigheden te overleven.

Ik moest daarvoor wel een reden hebben. Niet zomaar doelloos die ervaring aangaan, maar er moest meer reden inzitten. En toen kwam het idee voor deze film. Ik kwam erop toen ik mijn zoveelste boek las over bergbeklimmen en poolreizen (een fascinatie voor dit soort boeken heb ik sinds het zien van die film), dit boek 'dromen van de Eiger' las ik toen ik op de filmschool zat in Brussel, nu 12 jaar geleden. In dit boek zit een klein hoofdstukje die verteld over de schrijvers beklimming van Denali. Hij verteld daar ook heel kort over de andere soort klimmers, en dat vond ik zo interessant, dat ik meteen het idee kreeg om daar een documentaire over te maken. Nogmaals dat is nu dus twaalf jaar geleden. Het waarom ik het nu pas oppak om een poging te wagen het te verwezenlijken, kom ik later op terug.

Ik hou van sneeuw en ik hou van bergen, ik vind dat misschien wel het mooiste wat er is!

Over Denali

De berg die de naam draagt van de 25ste president van de VS (een benaming die meestal bits wordt genegeerd door bergbeklimmers en vervangen door 'Denali', de Athabaskische naam van de berg) is zo enorm dat hij de verbeelding tart. Mount McKinley is één van de grootste bergen van de wereld en beslaat 310 vierkante kilometer van het aardoppervlak. Hij heeft een hoogte van 6194 meter.

De top is als eerste bereikt door Hudson Stuck in 1913. Daarna hebben meer dan 5000 mensen in zijn voetsporen getreden. Er leiden momenteel meer dan 20 routes naar de top. De meest populaire route blijft echter die over de westflank. Voor het eerst gevolgd door Bradford Washburn in 1951. Zeg maar dat 9 op de 10 klimmers deze route volgt over de 'Butt' (van 'west buttress'), zoals hij liefdevol wordt genoemd. Tijdens het hoogseizoen in mei en juni kruipen de mensen als mieren omhoog langs de westflank.

Een klimmer gaat drie weken van uitzonderlijke gruwelen en ongewone ontberingen tegemoet, op de berg kan het echt spoken en de temperatuur kan gedurende de klim op grotere hoogte dalen tot -40 graden Celsius. Dit alles laat hij of zij zich niet welgevallen omwille van één of andere natuurervaring, maar omdat hij of zij erop gebrand is de hoogste piek van Noord-Amerika te bereiken. Door zich met anderen te verenigen op de westflank (de gemakkelijkste route omhoog) denkt hij de meeste kans van slagen te hebben.

Toch komt Mount McKinley de meeste jaren als overwinnaar uit de strijd. Zeg maar in ongeveer de helft van de pogingen, en in sommige jaren nog vaker. Op de berg zijn dan ook alleen getrainde klimmers te vinden, die de rukwinden en de bittere kou moeten doorstaan. Maar onder die getrainde mensen zitten dus de goedbedoelde amateurs waar deze documentaire over moet gaan. Groepen klimmers die hun expeditie namen geven als 'The Walking Heads', 'Fat Rod', 'Dick Danger and the Throbbing Members'. Ook vind je er elk jaar wel een pasgetrouwd stel die de beklimming van Mount McKinley als een ultieme bezegeling van hun huwelijk zien. Op Mount McKinley zijn dus altijd een variëteit aan mensen te vinden, en dat is wat deze berg, en het basiskamp op de gletsjer Kahiltna zo interessant maakt.


(bron en inspiratie: 'Dromen van de Eiger' door 'Jon Krakauer')

Mount McKinley flight part 1