Ik was aan het denken om de volgende muziek-stukken te gebruiken bij de film:
Voor de stukken met klassiek:
Bach - Matthäus passion - Wir setzen uns mit tränen nieder
Bach - Suite No.3 in D Major - Air
Samuel Barber - Adagio for Strings
Georges Delerue - Theme de Camille
Devotchka - Soundtrack Little Miss Sunshine - The Winner Is
Voor de andere stukken, wil ik meer Amerikaanse Indie muziek voor gebruiken zoals van:
The Dereks Trucks Band
Crooked Still
Po'girl
Gillian Welch
Gov't Mule
Wovenhand
Jimmy White
e.d.
woensdag 30 december 2009
dinsdag 22 december 2009
In mijn nopjes en tegenzin
We hebben het vandaag over de documentaire gehad. Voor mij zou het een droom zijn die waarheid wordt, maar Meindert heeft toch een beetje tegenzin, vooral naar de omstandigheden waarin we zullen moeten leven. Deze tegengesteldheid tussen ons gaat ook een terugkomend thema zijn in de film. Ik in mijn nopjes (zoals de laatste tijd wel meer gebeurd) en Meindert met tegenzin, mooi.
Wat we ook hebben bedacht is om de mensen wel met sympathie te benaderen en gesprekken met diepgang met hun te voeren. We willen ze niet heel kritisch en beoordelend benaderen. Maar eerder met een soort mededogen, en in de hoop dat ze hun droom kunnen verwezenlijken. Wat die droom ook mag zijn.
De gesprekken zouden het mooist zijn als je de mensen leert kennen en met welke filosofie ze in het leven staan. Misschien is dit nog wel belangrijker dan de vraag waarom ze de berg willen beklimmen. Hoewel dat wel de rode draad zal zijn, en steeds letterlijk en figuurlijk de berg op de achtergrond zal staan.
Wat ook nog een gepuzzel gaat zijn is hoe we de klimmers gaan benaderen, ik dacht eerst om iemand mee te nemen die vooronderzoek doet bij de klimmers en ons de meest interessante gevallen aangeeft. Maar ik denk toch dat onze eigen persoonlijke benadering een groter effect zal hebben. Je zal dan wel meer mensen moeten interviewen, maar je zal dan ook bij mensen waarvan je het niet bij verwacht misschien de interessantste verhalen krijgen.
De documentaire moet dus ook over Meindert en mij gaan. En één aspect daarvan heeft met mijn verleden als psychisch patiënt te maken, maar ik ben er nog niet klaar voor om daar meer over te vertellen. Het enige wat ik wel kan vertellen, is dat het lezen van boeken over mensen die klimmen mij iets meer inzicht heeft gegeven over doorzetten, en mij dat ietsje meer doorzettingsvermogen gegeven (wat ook is, is dat zonder mijn vriendschap met Meindert ik ook niet zou weten wat er zou zijn gebeurd). Later meer...
ik ga vanaf nu ook opschrijven welke documentaires ik gezien heb;
van de week; encounters at the end of the world
gisteren; life of a masterpiece, Jan van Eyk's 'De aankondiging van de engel Gabriël aan Maria'
ook gisteren; wintergasten met Rory Stewart
vandaag; documentaire van Rudi Fuchs over gesprekken met kunstenaars over Mondriaan
Wat we ook hebben bedacht is om de mensen wel met sympathie te benaderen en gesprekken met diepgang met hun te voeren. We willen ze niet heel kritisch en beoordelend benaderen. Maar eerder met een soort mededogen, en in de hoop dat ze hun droom kunnen verwezenlijken. Wat die droom ook mag zijn.
De gesprekken zouden het mooist zijn als je de mensen leert kennen en met welke filosofie ze in het leven staan. Misschien is dit nog wel belangrijker dan de vraag waarom ze de berg willen beklimmen. Hoewel dat wel de rode draad zal zijn, en steeds letterlijk en figuurlijk de berg op de achtergrond zal staan.
Wat ook nog een gepuzzel gaat zijn is hoe we de klimmers gaan benaderen, ik dacht eerst om iemand mee te nemen die vooronderzoek doet bij de klimmers en ons de meest interessante gevallen aangeeft. Maar ik denk toch dat onze eigen persoonlijke benadering een groter effect zal hebben. Je zal dan wel meer mensen moeten interviewen, maar je zal dan ook bij mensen waarvan je het niet bij verwacht misschien de interessantste verhalen krijgen.
De documentaire moet dus ook over Meindert en mij gaan. En één aspect daarvan heeft met mijn verleden als psychisch patiënt te maken, maar ik ben er nog niet klaar voor om daar meer over te vertellen. Het enige wat ik wel kan vertellen, is dat het lezen van boeken over mensen die klimmen mij iets meer inzicht heeft gegeven over doorzetten, en mij dat ietsje meer doorzettingsvermogen gegeven (wat ook is, is dat zonder mijn vriendschap met Meindert ik ook niet zou weten wat er zou zijn gebeurd). Later meer...
ik ga vanaf nu ook opschrijven welke documentaires ik gezien heb;
van de week; encounters at the end of the world
gisteren; life of a masterpiece, Jan van Eyk's 'De aankondiging van de engel Gabriël aan Maria'
ook gisteren; wintergasten met Rory Stewart
vandaag; documentaire van Rudi Fuchs over gesprekken met kunstenaars over Mondriaan
maandag 21 december 2009
Oorsprong van het idee, en een persoonlijke insteek
Gisteren de film die de basis vormt van deze documentaire gedownload (althans één van de basissen vormt). Het is een Noorse film; Ingeniør Andrees luftferd. Het gaat over één van de eerste ballonvaart pogingen naar de Noordpool, die faliekant misloopt met de dood van alle opvarende tot gevolg. Ik zag deze film toen ik 11 jaar oud was, en heb er jaren nachtmerries van gehad. De gestrande ballonvaarders komen vast te zitten op het poolijs voor bijna twee jaar en één voor één leggen ze het erbij neer. In mijn nachtmerries bevond ik mij dus zelf in zo'n situatie. En sindsdien heb ik altijd een onderneming willen wagen om ergens een tijdje in extreme omstandigheden te overleven.
Ik moest daarvoor wel een reden hebben. Niet zomaar doelloos die ervaring aangaan, maar er moest meer reden inzitten. En toen kwam het idee voor deze film. Ik kwam erop toen ik mijn zoveelste boek las over bergbeklimmen en poolreizen (een fascinatie voor dit soort boeken heb ik sinds het zien van die film), dit boek 'dromen van de Eiger' las ik toen ik op de filmschool zat in Brussel, nu 12 jaar geleden. In dit boek zit een klein hoofdstukje die verteld over de schrijvers beklimming van Denali. Hij verteld daar ook heel kort over de andere soort klimmers, en dat vond ik zo interessant, dat ik meteen het idee kreeg om daar een documentaire over te maken. Nogmaals dat is nu dus twaalf jaar geleden. Het waarom ik het nu pas oppak om een poging te wagen het te verwezenlijken, kom ik later op terug.
Ik hou van sneeuw en ik hou van bergen, ik vind dat misschien wel het mooiste wat er is!
Ik moest daarvoor wel een reden hebben. Niet zomaar doelloos die ervaring aangaan, maar er moest meer reden inzitten. En toen kwam het idee voor deze film. Ik kwam erop toen ik mijn zoveelste boek las over bergbeklimmen en poolreizen (een fascinatie voor dit soort boeken heb ik sinds het zien van die film), dit boek 'dromen van de Eiger' las ik toen ik op de filmschool zat in Brussel, nu 12 jaar geleden. In dit boek zit een klein hoofdstukje die verteld over de schrijvers beklimming van Denali. Hij verteld daar ook heel kort over de andere soort klimmers, en dat vond ik zo interessant, dat ik meteen het idee kreeg om daar een documentaire over te maken. Nogmaals dat is nu dus twaalf jaar geleden. Het waarom ik het nu pas oppak om een poging te wagen het te verwezenlijken, kom ik later op terug.
Ik hou van sneeuw en ik hou van bergen, ik vind dat misschien wel het mooiste wat er is!
dinsdag 15 december 2009
Over Denali
De berg die de naam draagt van de 25ste president van de VS (een benaming die meestal bits wordt genegeerd door bergbeklimmers en vervangen door 'Denali', de Athabaskische naam van de berg) is zo enorm dat hij de verbeelding tart. Mount McKinley is één van de grootste bergen van de wereld en beslaat 310 vierkante kilometer van het aardoppervlak. Hij heeft een hoogte van 6194 meter.
De top is als eerste bereikt door Hudson Stuck in 1913. Daarna hebben meer dan 5000 mensen in zijn voetsporen getreden. Er leiden momenteel meer dan 20 routes naar de top. De meest populaire route blijft echter die over de westflank. Voor het eerst gevolgd door Bradford Washburn in 1951. Zeg maar dat 9 op de 10 klimmers deze route volgt over de 'Butt' (van 'west buttress'), zoals hij liefdevol wordt genoemd. Tijdens het hoogseizoen in mei en juni kruipen de mensen als mieren omhoog langs de westflank.
Een klimmer gaat drie weken van uitzonderlijke gruwelen en ongewone ontberingen tegemoet, op de berg kan het echt spoken en de temperatuur kan gedurende de klim op grotere hoogte dalen tot -40 graden Celsius. Dit alles laat hij of zij zich niet welgevallen omwille van één of andere natuurervaring, maar omdat hij of zij erop gebrand is de hoogste piek van Noord-Amerika te bereiken. Door zich met anderen te verenigen op de westflank (de gemakkelijkste route omhoog) denkt hij de meeste kans van slagen te hebben.
Toch komt Mount McKinley de meeste jaren als overwinnaar uit de strijd. Zeg maar in ongeveer de helft van de pogingen, en in sommige jaren nog vaker. Op de berg zijn dan ook alleen getrainde klimmers te vinden, die de rukwinden en de bittere kou moeten doorstaan. Maar onder die getrainde mensen zitten dus de goedbedoelde amateurs waar deze documentaire over moet gaan. Groepen klimmers die hun expeditie namen geven als 'The Walking Heads', 'Fat Rod', 'Dick Danger and the Throbbing Members'. Ook vind je er elk jaar wel een pasgetrouwd stel die de beklimming van Mount McKinley als een ultieme bezegeling van hun huwelijk zien. Op Mount McKinley zijn dus altijd een variëteit aan mensen te vinden, en dat is wat deze berg, en het basiskamp op de gletsjer Kahiltna zo interessant maakt.
(bron en inspiratie: 'Dromen van de Eiger' door 'Jon Krakauer')
De top is als eerste bereikt door Hudson Stuck in 1913. Daarna hebben meer dan 5000 mensen in zijn voetsporen getreden. Er leiden momenteel meer dan 20 routes naar de top. De meest populaire route blijft echter die over de westflank. Voor het eerst gevolgd door Bradford Washburn in 1951. Zeg maar dat 9 op de 10 klimmers deze route volgt over de 'Butt' (van 'west buttress'), zoals hij liefdevol wordt genoemd. Tijdens het hoogseizoen in mei en juni kruipen de mensen als mieren omhoog langs de westflank.
Een klimmer gaat drie weken van uitzonderlijke gruwelen en ongewone ontberingen tegemoet, op de berg kan het echt spoken en de temperatuur kan gedurende de klim op grotere hoogte dalen tot -40 graden Celsius. Dit alles laat hij of zij zich niet welgevallen omwille van één of andere natuurervaring, maar omdat hij of zij erop gebrand is de hoogste piek van Noord-Amerika te bereiken. Door zich met anderen te verenigen op de westflank (de gemakkelijkste route omhoog) denkt hij de meeste kans van slagen te hebben.
Toch komt Mount McKinley de meeste jaren als overwinnaar uit de strijd. Zeg maar in ongeveer de helft van de pogingen, en in sommige jaren nog vaker. Op de berg zijn dan ook alleen getrainde klimmers te vinden, die de rukwinden en de bittere kou moeten doorstaan. Maar onder die getrainde mensen zitten dus de goedbedoelde amateurs waar deze documentaire over moet gaan. Groepen klimmers die hun expeditie namen geven als 'The Walking Heads', 'Fat Rod', 'Dick Danger and the Throbbing Members'. Ook vind je er elk jaar wel een pasgetrouwd stel die de beklimming van Mount McKinley als een ultieme bezegeling van hun huwelijk zien. Op Mount McKinley zijn dus altijd een variëteit aan mensen te vinden, en dat is wat deze berg, en het basiskamp op de gletsjer Kahiltna zo interessant maakt.
(bron en inspiratie: 'Dromen van de Eiger' door 'Jon Krakauer')
vrijdag 11 december 2009
donderdag 10 december 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)